Cem Karaca ve Apaşlar durdular, durdular ve en sonunda İstanbul seyircisine özledikleri «Merhaba» yı çektiler. Öyle içten, öyle gönülden bir «Merhaba» ydı ki bu...

Almanya'dan döner dönmez hemen iki yeni eleman aramaya koyulan Apaşlar, İstanbullu müzikseverlere değişik türde bir konser vermeyi düşünüyorlardı. Orijinal dekorlar ve ışık oyunları ile süslenmiş değişik bir konser. İşte 15 mayıs çarşamba günü Cem Karaca ve Apaşlar bu arzularını gerçekleştirdiler. «Merhaba» adını verdikleri bu konserlerini, Cem'in annesinin tiyatrosunda yani İstanbul Tiyatrosu'nun sahnesinde verdiler.

Cem Karaca ve Apaşlar «Merhaba» konseri için son derece değişik sahne düzeni hazırlamışlardı. Bu orijinal buluşları, dinleyiciler de ve tabii cevapsız bırakmadı. Hele bunların içinde 9 kız vardı ki, konser boyunca hop oturdular, hop kalktılar. Her biri boyunlarına Cem Karaca ve Apaşlar'ın birer harfini asmışlardı. Bu arada dinleyiciler arasında Moğollar ve Haramiler'in bulunması ve hele Moğollar'ın Apaşlar'a bir demet karanfil vermeleri salonu hayli heyecanlandırdı ve karıştırdı...

Cem Karaca ve Apaşlar konseri iki bölüm olarak sundular. İlk bölümde dinlediğimiz şarkılar arasında «Niksar'ın Fidanları» «Suya Giden Allı Gelin», «Hudey» büyük ilgi gördü.

İkinci bölümde, perde açıldığı zaman kocaman bir kurukafa tablosunun önünde, Habib davulunu çalıyordu. Jimi Hendrix'in ünlü «Fire» adlı parçasını çalarken birden mikrofondan kalın bir ses yükseldi, «Ve Tanrı davulcuyu yarattı.»

Biraz sonra aynı ses yine duyuldu: «Davulcu o kadar yalnızdı ki, yanına bir bas - gitarist gönderdi!» O sırada Faruk partisyonuna çoktan girişmişti. Ve ardından o meçhul ses son sözünü söyledi: «O da yetmedi, Tanrı iki de gitarist indirdi gökyüzünden.»

Ve sözlerini tamamlamak üzereyken, iki iple sahnenin tavanından gitarist Mehmet ile Yalçınkaya'nın yavaş yavaş indiğini gördük. Bu son derece hareketli mizansen dinleyicileri hayli heyecanlandırmıştı.

Apaşlar çeşitli renk armonileri içinde birbirinden güzel bestelerini söylediler.

Apaşlar iki buçuk saati aşan konserlerini, kendilerini Türkiye'ye tanıtan meşhur besteleri «Emrah» ile sona erdirdiler.

ALINTI: SES DERGİSİ’NİN 1968 TARİHLİ 22. SAYISI