Günün müziğini yapan topluluklar deyince insanın aklına her türlü acayipliği normal karşılayan, garip giyinen ve olur olmaz yerde gülümseyen genç insanlardan kurulu orkestralar geliyor. Buna rağmen, son ayların en çok sözü edilen gruplarından «Beach Boys (Sahil Çocukları)» diğer meslektaşlarının aksine, resimlerinde devamlı olarak suratsız çıkmalarıyla de dikkati çekiyor.

Hayranları rahatsız etmesin diye asık yüzlü dolaştıklarını iddia eden Beach Boys’un adını «Surfin» adlı basit bir melodiyle duymuştuk. Müzik hayatına sadece yapacak başka işleri olmadığı için atılan Bruce Johnston, Dennis Wilson, Mike Love, Al Jardine ve Carl Wilson beşlisi ancak iyice tanındıktan sonra işlerini ciddiye almış, «Barbara Ann», «Sloop John B», «God Only Knows» adlı parçalarla, liste başlarını uzun zaman tutup «Good Vibration» gibi elektronik armonilerle dolu bir parçayı da kusursuz çıkarabildiklerini ispat etmişlerdir. Pikapta üç dakika yirmi dokuz saniye devam eden «Good Vibrations» için, Sahil Çocuklarının stüdyoda tam doksan saat devamlı bant doldurmaları, titizliklerinin, çalışma güçlerinin ve dolayısıyla de başarılarının en açık delilidir.

Aralarındaki sıkı arkadaşlığa güvenerek, menajersiz çalışan Beach Boys’da yirmi bir yaşındaki Dennis Wilson’un, son zamanlara kadar en büyük eğlencesi avcılıktı. Fakat sonradan avladığı hayvanlara acımaya başlayınca, bu işten vaz geçti. Al Jardine, çok titiz olduğu için, düzensiz yaşayan arkadaşlarıyla uyuşmakta zorluk çektiğini söylemektedir.

Mike Love, grubun ilk kurulduğu zaman hiç dans bilmemesine rağmen, bugün beşlinin en iyi dans edenidir. Bruce Johnston, Carl Wilson, resim çekilirken en çok suratım asan eleman olmasına rağmen, başkalarının resimlerini çekmekten çok hoşlanır. Bruce Johnston da, grup elemanlarının asık surat olmalarını «Herkesin bir şahsiyeti bir özelliği olmalı; biz bunu tercih ettik» diye izah etmektedir.

ALINTI: SES DERGİSİ’NİN 1967 TARİHLİ 27. SAYISI